Na tej stornie będę pisać o kotach. Ranking Kotów

1.Kot brytyjski	2.Kot syjamski
3.Kot perski	4.Maine coon

Kot brytyjski krótkowłosy

rasa kota, której poczštki wywodzš od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujšce je do walki ze szczurami. Legendy tej nie udało się jednak udowodnić.Faktem jest, że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujšcych Wielkš Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny œwiatowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.Łagodny, zrównoważony, spokojny, inteligentny, towarzyski. Zaskakujšco (w stosunku do wielkoœci) cichy. Akceptuje bez problemu przebywajšce razem z nim w domu koty oraz dzieci. Przywišzuje się do właœciciela. Potrafi podšżać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekajšc, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrzšc w okno, obserwujšc rodzinę, w której żyje, oraz wylegujšc się w promieniach słonecznych.

Kot syjamski

jedna z najstarszych i najdłużej znanych ras kota.Cechš charakterystycznš sš plamy, które pokrywajš maskę, uszy, łapy i ogon. Posiada duże, niebieskie oczy. Jest to kot szczupły, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Kocięta rodzš się białe, zaczynajš się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia.Sš bardzo inteligentne, chętnie uczš się różnych sztuczek. Ciekawskie, œmiałe, łatwo nawišzujš kontakty i lubiš wizyty goœci. Dobrze czujš się w obecnoœci innych kotów lub psów. Majš duży temperament, znane sš z przywišzania do właœciciela, jeœli go stracš, mogš to nawet przypłacić zdrowiem. Starajš się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnoœciach, głoœno domagajš się pieszczot i zainteresowania. Bywajš także zazdrosne. Nie powinny być posiadane przez osoby, które większoœć czasu spędzajš poza domem.

Kot perski

stara rasa kota, zaliczana do grupy długowłosych. W Europie pojawiła się w XVII wieku.Majš bardzo łagodne i spokojne usposobienie. Persy nie lubiš samotnoœci, bardzo chętnie znoszš wszelkie pieszczoty i zabawy, zarówno z dziećmi jak i dorosłymi. Koty te sš kompletnie pozbawione agresji, nie używajš zębów i nie drapiš podczas zabaw. Goœci w domu akceptujš szybko i bez problemów, łatwo też przystosowujš się do nowych warunków. Uwielbiajš wylegiwać się na kanapie. Nawet majšc do dyspozycji ogród i dużo miejsca na œwieżym powietrzu, wolš wybrać wygodny fotel w domu.Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długoœci. Œrednia długoœć sierœci ok. 10 cm. Wewnštrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierœci. Kolejnš charakterystycznš cechš kota perskiego jest tzw. kryza, którš tworzy gęsta i dłuższa sierœć rosnšca od uszu wokół brody.

Maine coon, mainkun

rasa kota pochodzšca z Ameryki Północnej. Koty rasy maine coon wyróżnia wielkoœć (sš jednymi z największych kotów domowych), inteligencja i żywiołowoœć.Maine coon jest jednš z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce. Pierwszego maine coona napotkano na amerykańskim północnym wschodzie, na terytorium zwanym obecnie Nowš Angliš.W wyniku sterowanej selekcji stały się rasš nie tylko konwencjonalnie pięknš, lecz przede wszystkim pożšdanš ze względu na to, że jej przedstawiciele przywišzujš się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierzšt domowych – sš bardziej prospołeczne, towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu.Maine coon to kot pół-długowłosy œredniego typu orientalnego. Œrednia masa dorosłego samca to 4,8 do 11 kilogramów, a samicy 3,5 do 8 kilogramów. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw – podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swojš budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i poœladkach, a na szyi układa się w charakterystycznš kryzę. U kotów tych dopuszczalne sš wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest bršzowe umaszczenie typu tabby.

Ragdoll

rasa kota zaliczana do kotów półdługowłosych (koty o włosach œredniej długoœci; kategoria II FIFe). Nazwa rasy pochodzi od szeroko rozpowszechnionej legendy, według której, gdy ragdolla weŸmie się na ręce, kot odpręża się, rozluŸnia mięœnie i staje się uległy w stopniu przewyższajšcym inne rasy kotów. W celu popularyzacji rasy rozpowszechniano też mit o rzekomej odpornoœci ragdolli na ból.Ragdolle zostały wyhodowane w latach 60. ubiegłego wieku w Kalifornii. Odkrywczyniš i właœcicielkš pierwszych kotów tej rasy jest Ann Baker – kalifornijska hodowczyni kotów perskich z miejscowoœci Riverside. Za protoplastkę rasy uważa się półdzikš, długowłosš, białš kotkę o imieniu Josephine, która wyglšdem przypominała angorę. Kotkę tę uratowano po tym, jak została potršcona przez samochód, i udało się jš całkowicie oswoić. Josephine została skrzyżowana z kotem birmańskim, a następnie była krzyżowana z innymi rasami. Twierdzono, że uszczerbek na zdrowiu wywołany wypadkiem spowodował, że kocięta były nadmiernie bezwładne i nie odczuwały bólu, jednak jest to tylko legenda. Dziœ powszechnie uznaje się, iż ragdolle sš rasš wywodzšcš się z skrzyżowania kotów birmańskich, perskich oraz burmańskich.

Kot amerykański, krótkowłosy

Naturalna rasa kota, wywodzšca się z Ameryki Północnej. Jej przedstawiciele charakteryzujš się masywnš, silnš sylwetkš, grubš i gęstš sierœciš, a także przyjacielskim usposobieniem. Popularnoœć rasa ta zyskała dopiero po II wojnie œwiatowej. Koty te sš hodowane najczęœciej w Stanach Zjednoczonych oraz Japonii, natomiast znacznie rzadziej w Europie ze względu na obecnoœć tutejszych krewniaków.Za przodków tej rasy uważa się europejskie koty, które przybyły do Ameryki w XVII wieku wraz z pierwszymi osadnikami. ródła podajš, że wœród załogi angielskiego żaglowca Mayflower znajdował się „krótkowłosy, wielokolorowy kot” (choć w rzeczywistoœci musiała być tam co najmniej para, gdyż wkrótce narodziły się pręgowane kocięta). Zwierzęta te w czasie podróży miały za zadanie zapobiegać rozprzestrzenianiu się szczurów i innych gryzoni, poczštkowo na pokładzie statków, na których płynęły, a póŸniej na farmach i w miastach. Wraz z poczštkiem XVIII wieku koty amerykańskie krótkowłose stały się elementem nie tylko gospodarstw domowych, ale także urzędów pocztowych, gdzie uniemożliwiały gryzoniom niszczenie korespondencji.

Kot ambisyński

Koty abisyńskie to jedna z najstarszych ras. Jej pochodzenie nie jest do końca wyjaœnione. Według bardzo rozpowszechnionej, ale zupełnie nieprawdopodobnej legendy rasa liczy sobie już kilka tysięcy lat i pochodzi z Abisynii (obecna Etiopia). Podobizny rzekomych "Abisyńczyków" można odnaleŸć na płaskorzeŸbach i posšgach pochodzšcych z Egiptu czasu faraonów.Œredniej wielkoœci kot, smukły, doskonale umięœniony, o migdałowych oczach. Sierœć krótka, z niewielka iloœciš podszerstka. Waga od 2,5 do 5 kg.Kot abisyński jest bardzo towarzyski, łatwo nawišzuje kontakt zarówno z człowiekiem, jak i z innymi zwierzętami. Lekki, zwinny i ruchliwy jest doskonałym towarzyszem dla dzieci i dorosłych. Jego niespożyta energia i ciekawoœć powodujš, że daje się sprowokować do każdej zabawy. Uczy się aportować drobne przedmioty i bawić małymi piłeczkami. Ponieważ jest bardzo ciekawski, wszędzie towarzyszy człowiekowi, sprawdzajšc, co się dzieje. Ze względu na łatwoœć kontaktu i całkowity brak agresji w krajach skandynawskich kot abisyński jest wykorzystywany do felinoterapii dzieci i dorosłych.

Sfinks

Rasa kota. Występujšce w Ameryce i Europie sfinksy pochodzš przeważnie od kanadyjskiego kota domowego. W 1966 r., w wyniku samoistnej mutacji, kotka urodziła dwa łyse młode.Pierwszy sfinks urodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwanš "meksykańskim kotem bezwłosym"). Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywnš hodowlę bezwłosych kotów. Tak powstała rasa, którš znamy dziœ.Natychmiast wzbudziła ona zainteresowanie hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotycznego kota. We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Œcisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła poczštkowo niewielki materiał hodowlany. Pierwszy sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers’ Association (CFA) w lutym 1998.